Historia kina amatorskiego jest często pisana przez pryzmat technologii – kolejnych taśm i kamer, coraz tańszych, powszechniejszych i łatwiejszych w obsłudze. Rozpoczyna się ona niemalże w tym samym momencie, co historia kina w ogóle:

Pod koniec XIX wieku Birt Acres, fotograf i jeden z pionierów kina, opatentował przeznaczoną dla amatorów taśmę w formacie 17,5 mm, czyli o połowę węższą od „profesjonalnej” taśmy 35 mm. Taśma wynaleziona przez Acresa była 4 razy tańsza od taśmy 35 mm, a jego kamera pełniła również funkcję projektora, co dodatkowo redukowało koszty.

Na początku lat 20tych – zarówno do produkcji filmowej profesjonalnej, jak i amatorskiej – wprowadzono tak zwaną bezpieczną taśmę, która zastąpiła niezwykle łatwopalną taśmę nitro. Znacznie zwiększyło to bezpieczeństwo pracy, a co za tym idzie – zainteresowanie amatorów tworzeniem filmów.

W tym czasie kolejni wynalazcy starali się wprowadzać na rynek liczne, konkurujące ze sobą formaty taśm przeznaczonych dla amatorów, w tym m.in. taśmę 9,5 mm, z otworem perforacyjnym znajdującym się pośrodku, pomiędzy klatkami.

Wszystkie te próby zostały zdeklasowane w 1923 roku, gdy Eastman Kodak wyprodukował taśmę 16mm. Bardzo szybko ten właśnie format stał się standardowym w produkcji amatorskiej.

Na początku lat 30. Kodak wprowadził taśmę 2 razy cieńszą od 16mm – 8 mm. Jej koszt był na tyle niski, że mogła sobie na nią pozwolić przeciętna amerykańska rodzina.

Kolejnym ważnym momentem dla historii kina amatorskiego było wprowadzenie Kodachrome – kolorowej taśmy. W 1935 roku zaczęto produkować ją w formacie 16 mm, rok później – 8 mm. Kodachrome była też taśmą odwracalną, co oznaczało, że by móc wywołać film, nie trzeba było kopiować go z negatywu na pozytyw.

W połowie lat 60. Kodak wprowadził taśmę Super 8, która w porównaniu do standardowej taśmy 8 mm miała dużo mniejszą perforację. Dzięki temu poszczególne klatki były większe, a co za tym idzie – wyraźniejsze.

Dekadę później wprowadzono kasety VHS, która zrewolucjonizowała produkcję filmów amatorskich jeszcze bardziej niż 50 lat wcześniej zrobiła to taśma 16 mm. Kasety wideo okazały się dużo tańsze od jakichkolwiek wcześniej wprowadzanych taśm. Były też znacznie łatwiejsze w użyciu. Do tego można było nagrywać na nich kilkakrotnie.

Wpłynęło to znacząco na ilość filmów, produkowanych przez amatorów. Która zwiększyła się jeszcze bardziej pod koniec lat 90., gdy wprowadzono na rynek kamery cyfrowe, w których w ogóle nie były potrzebne żadne taśmy.